ทีลอซูวันที่ 2 (3/3) : น้ำตกทีลอซู - ถ้ำต๊ะโคะบิ - ดอยหัวหมด

13/11/04

=========== ดอยหัวหมด ===========

สรุปว่ากลุ่มเราพร้อมกับอาแปะนักวิ่งมาราธอนกะอาซ้อขาลุยจะไปเที่ยวต่อที่ดอยหัวหมดกัน พอเก็บของแล้วต้องรีบออกไปเลย ...เรากลับถึงที่พักแค่ประมาณสี่โมงเย็น แต่เค้าก็เร่งให้เรารีบออก ไม่งั้นเดี๋ยวดูไม่ทัน ..ก็เลยถามเค้าว่าเดินไกลหรอ ทำไมต้องรีบออกขนาดนี้ ..เค้าก็บอกว่าพวกเค้าเดินก็ใช้เวลาประมาณ 40 นาที (ไอ้เราก็เริ่มผวา ..แบบว่ากลัวๆว่าตูจะรอดมะ ..รูสึกว่าตัวเองเดินเขาไม่ถนัดอ่ะ แบบว่ากลัวนู่นกลัวนี่ พอเขาบอกว่าต้องเดินขึ้นเขาไกลเลยหวั่นๆ ...แต่แบบว่าเค้าไปกันหมดก็เลยต้องไปด้วย...เฮ้อ)
พอรถไปจอดแล้วบอกให้ลง..เรามองไปรอบๆ..คือแบบว่าภูเข๊า ภูเขา แบบว่าโคตรธรรมชาติ ..มองไม่ออกเลยว่าจะให้เดินไปทางไหน ?? แล้วคุณไกด์ก็เดินขึ้นเขาไปอย่างทะมัดทะแมง ตามด้วยลูกทัวร์วัย 80 ที่ทะมัดทะแมงพอกัน ...ไอ้เรายืนทำใจอยู่นาน คิดในใจว่า "ทำไมตูต้องมาทำอะไรที่ยุ่งยากกะชีวิตขนาดนี้วะ" ..แต่ประมาณว่าจะหันไปบอกคุณไกด์ว่าไม่ไปแล้วได้มั๊ยก็กระไร เพราะอาแปะกะอาซ้อยังใจสู้ แล้วจะให้สาวน้อยวัยใสมารอที่รถอย่างซังกะตายได้ไง ..ก็เลยสูดลมหายใจเฮือกใหญ่แล้วก้าวตามไปติดๆ (แต่ตามไปได้ไม่ถึงสิบก้าวก็นึกในใจว่า "จะรอดมั๊ยเนี่ย...ตู")

~~~ระหว่างทางขึ้น..อันนี้เพิ่งขึ้นไปนิดเดียว~~~

ทรมานมาก ขอบอก ...แบบว่าตอนแรกเราเดินเกาะกลุ่มไปกะอาแปะ อาซ้อ แต่ว่าคือทางขึ้นเขามันไม่มีที่ให้พักให้รอไง คนที่ขึ้นได้มันก็จะรีบๆขึ้นไปก่อน ...เดินมาไปซักพัก อาแปะกะอาซ้อก็ทิ้งห่างไป เหลือกลุ่มหลังๆอยู่ไม่กี่คน (ซึ่งก็มีแต่สาวๆ และหนุ่มๆที่ต้องคอยดูแลแฟน) สุดท้ายคุณไกด์ที่เดินขึ้นไปไกลแล้วมองลงมาแล้วตระหนักว่าอีนี่ไม่สามารถเดินขึ้นไปได้ด้วยตัวเองแน่ๆ ..คุณไกด์ก็เลยต้องเดินกลับลงมาพาเดียร์น้อยน่ารักขึ้นไป (สภาพอนาถมาก...แบบว่าทุกคนเดินได้ด้วยตัวเอง ตะเกียกตะกายจับต้นไม้ ก้อนหิน แล้วก็พยายามปีน ..แต่แบบว่าเราต้องจับมือคุณไกด์ให้เค้าดึงขึ้นไปอ่ะ) แล้วพอขึ้นไปถึงยอดเขาก็โล่งใจ นึกว่าหมดแล้ว ดูพระอาทิตย์ตกมันตรงนี้ก็ได้ แต่คุณไกด์ชี้ไปอีกไกลโคตร บอกว่าตรงนั้นคือที่ที่เราจะต้องไป เห็นธงชาติมะ ??? ( แบบว่าไม่เห็นเลยยยยยยย ไกลมากกกกก)

ตอนแรกเรากะจะไม่ไปละ มีพวกอาซ้อกลุ่มนึงที่จะไม่ไปเหมือนกัน ก็เลยนึกว่าจะนั่งเกาะกลุ่มอยู่กะอาซ้อนี่แหละ ไม่ไหวแล้วว แต่บรรดาเพื่อนๆทั้งหลายนี่ไฮเปอร์จัด แบบว่าอยากไปๆๆ แล้วก็มาคะยั้นคะยอให้เราไปด้วย ... เอาวะ ไปก็ได้ สุดท้ายก็เลยตะเกียกตะกายจนแทบจะตายเอาอ่ะ

~~~มาถึงจุดพักจุดแรก..ดูหน้าดิ...เหนื่อยมาก~~~

~~~ยอดเขาทางขวามือคือจุดหมายที่เรากำลังจะไปต่อ Y_Y ~~~

แบบว่าเป็นการเดินเขาที่ทรมานสุดๆ คือเราก็ไม่ค่อยได้ปีนเขามากมายเท่าไหร่หรอกนะ แต่จากที่ผ่านๆมาเนี่ย มันก็มีร่องหิน หรือมีเชือกมีอะไรให้เกาะๆ ปีนๆไปได้ตลอดทาง ..แต่อันนี้เนี่ยไม่มีอะไรเลย แบบว่าภูเขาที่มีแต่ต้นไม้เล็กๆตลอดทาง แบบว่าหินก้อนใหญ่ๆให้เกาะก็ไม่มี ต้นไม้ใหญ่ๆก็ไม่มี มีแต่ต้นไม้เล็กๆที่พอคง้าไปก็หลุดติดมือมาแล้ว ไม่รูปีนขึ้นไปได้ไง ทรมานสุดๆ แบบว่าพักยกระหว่างทางหลายรอบมาก ประมาณว่าเจอแง่งหินอันไหนที่พอจะนั่งได้ ค่อยนั่งซักพัก ไม่ใช่ว่าคิดจะพักเมื่อไหร่ก็พักได้นะ เพราะไม่มีที่ให้พัก คิอถ้าจะนั่งนานๆก็ต้องปีนไปให้ถึงยอดก่อนอ่ะ

~~~ระหว่างทางขึ้น ขอพักเป็นระยะๆ~~~

~~~พักอีกหน่อย..แต่ใกล้ถึงละ~~~

หลายนาทีผ่านไป ก็มาถึงยอดเขาจนได้ (แทบตาย) มาถึงเจออาแปะนั่งวิ่งชี้หน้าเลย
"ไอ้หนูนี่ขึ้นมาได้เว้ย ทีแรกคิดว่าจะไม่รอดแล้ว"
แล้วอาแปะคนอื่นๆก็ให้เสียงสนับสนุน ..แม่ง ..คนเหนื่อยจะตายอยู่แล้วมาชี้หน้าหัวเราะอยู่ได้ (อนาถตัวเองมาก) ... มาถึงยอดแล้วเพิ่งได้เห็นเสาธงที่คุณไกด์พยายามจะชี้ให้ดูตั้งกะข้างล่าง ...เค้าบอกว่ากลุ่มเราเป็นกลุ่มแรกที่ขึ้นมาถึง (เค้าเพิ่งสำรวจเส้นทางเสร็จ..ยังไม่มีการสร้างอุปกรณ์ทุ่นแรงในการปีนเลย..กะว่าอีกซักพักจะเอาเข้าโปรแกรมทัวร์)....ว้าววววว ...ฟังดูเริ่ดมาก แต่ไม่สามารถทำให้หายเหนื่อยได้หรอก ..นั่งหอบอยู่ซักพัก ก็เห็นพระอาทิตย์ตก ....สวยมากอ่ะ ค่อยรู้สึกคุ้มที่ปีนขึ้นมาหน่อย ตรงนี้เค้าบอกว่าเป็นจุดสูงสุด มองออกไปจะเห็นทั่วอุ้งผางเลย แต่ก็สวยจริงนะ มองออกไปมุมกว้างมากๆๆๆ แล้วพอมองลงไปข้างล่างตรงที่เราพักครั้งแรกเมื่อกี้ เห็นอาซ้อตัวเล็กนิดเดียว แบบว่าเกือบๆจุดเลยก็ได้มั้ง ..(เดินมาไกลมาก)

~~~เสาธงที่ไกด์ชี้ให้ดู~~~

~~~ยอดเยี่ยมมากค่ะ ..ยกนิ้วให้(ตัวเอง)~~~

~~~ตอนพระอาทิตย์ตก~~~

อยู่ได้ไม่นานเท่าไหร่ คุณไกด์ก็เรียกให้กลับ เพราะว่าเดี๋ยวมืดเกินไปแล้วจะเดินลงเขาลำบาก ตอนขาลงนี่มันส์กว่าตอนขาขึ้นอีก เพราะด้วยความที่มันชันมากๆ เดินไม่ได้ เลยต้องสไลด์ลงไป 5555555 เจ๋งมะ สไลด์ลงเขา แต่ไม่ได้นั่งสไลด์นะ ยืนสไลด์เนี่ยแหละ ให้ความรู้สึกหนังจีนมากๆ แบบว่ายืนแล้วเอนตัวไปข้างหลัง แล้วก็ปล่อยให้ตัวลื่นลงไปเรื่อยๆ ..ตอนแรกเราก็กล้าๆกลัวๆ แบบว่าตกเขาไปจะทำไงวะ ..โชคดีอาแปะอยู่ใกล้ๆ อาแปะเลยให้จับมืออาแปะไว้แล้วอาแปะพาสไลด์ลง แล้วก็สอนว่าตอนสไลด์เนี่ยให้เล็งตรงที่มีกอหญ้า เพราะมันจะคอยเบรคเราได้ ... ตอนสไลด์เนี่ยมีล้มเหมือนกัน แต่โชคดียังไม่ถึงกับทรงตัวไม่อยู่ ก็ยืนขึ้นมาใหม่ได้ ...และแล้วก็กลับมาถึงทางราบโดยสวัสดิภาพ ...(เฮ้อ ...แทบตาย)

ต้องขอบคุณอาแปะนะคะ ...งานนี้ ^^

~~~~~ไม่มีรูปตอนขาลงอ่ะ ....อย่างที่บอก..มันต้องทรงตัวดีๆ......~~~

~~~กลับมากินข้าวที่ที่พัก..เหนื่อยมากๆ~~~

<<<<< อ่านตอนที่แล้ว อ่านตอนต่อไป>>>>>